Cera, 23

Hoxe acaba este ano, de modo que os mellores desexos para os toleiráns e para os que ledes este blogue. 
Temos de ser aínda máis felices que neste ano 2012!
                         

Ben, unha anotación sobre o Restaurante Cera 23, o nome fai referencia a súa localización, nesa rúa do Raval.

Lacón caramelizado

Este venres pasado fomos cear os toleiráns que quedamos por Barna. Estivemos a falar de proxectos e novas viaxes. Estas conversas encántannos.

Bonito con sésamo e puré de batata

O sitio é novo de hai pouco. Lévano tres rapaces, dous deles galegos (quedaron abraiados cando nos ouviron falar en galego vivindo en Barna). 

Os pratos: lacón cocido caramelizado (cortado moi fino como se fose xamón e respetando o mollo con pimentón doce e con piñóns: diferente pero bo, bo!), volcán de arroz negro con mollo de camembert, solombo de vitela, e cadrados de bonito en sésamo con puré de batata. Todo regado cun Mencía do Bierzo. De sobremesa, unha crema de mango moi fina e saborosa.

Cionvidáronos a chupito de augardente.

Estivemos moi ben atendidos. O sitio, cheo, e cando acaban as ceas convértese en pub musical, aberto ata as tres da mañá, de modo que alí quedamos a tomar a copa. 

A Montse probou un mojito de mora, invento da casa que lle soubo.

Os cervos dan voltas ao redor  porcausa do calor da vela. Desfrutamos como meniños!

                              
                                            Benvido, 2013!

CÓMO CELEBRAR O FIN DO MUNDO AZTECA

Estes días falábase do calendario azteca, do fin do mundo.
Decidímolo celebrar, por se fose o caso...

A Montse, o Pepe e mais eu achegámonos ao clube de jazz JAMBOREE para escoitarmos  o grupo La vella Dixieland & Marian Barahona (o Pepe e un gran coñecedor do jazz e foi súa a idea). O grupo toca de marabilla e contaron coa compañía da Marian Barahonda, que ten unha voz perfecta para cantar clásicos de jazz (da Billie Holliday, do Miles Davis...) e cancións preciosas como You are my sunshine. 
Saímos encantados e co ánimo disposto a morrer, se fose preciso.

Tartar de bonito e dourada, e berenxenas ao mel

Lagostinos salteados

Fomos cear alí ao bar Cañete, un local onde elaboran os pratos con moito coidado, moi saborosos. A boca enchéusenos de sabores: tartar de bonito e dourada, berenxena ao mel, lagostinos salteadas, segredo e vaca vella con foie ao estilo Rossini. Todas estas delicadezas acompañámolas cun viño branco de Valdehorras: Valdosil.

Segredo

Vaca vella con foie ao estilo Rossini

Pastel de chocolate

Terminamos a noite outra vez na praza Reial (que mudanza para ben está a facer esta praza; ten un punto romántico, unha categoría que antes non tiña). Fómoslle tomar algo alí ao Ocaña, un local enorme e moderno cunha restauración coidadísima que lle dá un toque moi chique. De certo, xa é un referente da noite de Barna.  (O nome do chilote fai honra ao pintor transgresor José López Ocaña, que viviu 12 anos na casa do lado.) Ás dúas da mañá, cando saímos, había fila para entrar.

Foi unha noite de nivel!

TEATRO EN OURENSE

No mes de outubro xa tivera ocasión de desfrutar do FITO, Festival Internacional de Teatro de Ourense. Xuntamente co Arturo/Julio/Armengol/Yamique vin dúas obras: Kamouraska, da compañia galega Inversa teatro, no teatro Principal,  e Juicio a una zorra, da compañía Carmen Machi, no Auditorio.

Xa era a 5ª edición. Non só o pasei ben coas obras, moi diferentes por certo, senón que me sentín moi gratamente sorprendida do choio cultural que hai en Ourense. 

Agora, neste mes de decembro, continúo abraiada.

O mércores, o día 5, no teatro Principal, poidemos ver de balde a obra O home almofada, da compañia galega Il Maquinario. Fixeron dúas representacións, unha pola mañá para estudantes de bacharelato, ciclos formativos e grupos de teatro escolares, 285 rapaces en total, todo un éxito, e outra pola tarde, tamén case cheo, mais xa con xente de diferentes idades. (A concellaría de cultura da cidade está detrás deste proxecto.)

A obra son historias que suscitan debate e controversia, e ao mesmo tempo son lúdicas, todas elas con meniños como denominador común. Moi interesante; e o elenco, xenial: fanche arrepiar, rir, meten medo...

Na época en que estamos a vivir é todo un risco estes proxectos cheos de paixón e de artistas novos de diferentes compañías teatrais. 

Saímos todos contentos e encantados coa oferta cultural que se respira na cidade!!!

A MATANZA

Esta semana estivemos de matanza. 
Matamos o sábado á mañá, un porco grande (140 quilos) que saíu moi bo, moi magroso.

A copiña de licor café e o biscoito, para celebrarmos a matanza.

Axudáronnos, como sempre, os nosos primos de Guntimil (a matanza sen eles creo que sería imposíbel de facer, saben tanto...!). Tamén viñeron os das Curuxeiras, que teñen moi boa disposición para todo e axudan no que fixer falta: estremar as tripas, encher os chourizos, etc.

Acabados de facer.

O primeiro lareiro con chourizos.

Penso que fixemos todos as cousas típicas da matanza: as filloas, probar a freba (ou o raxo, como lle chaman noutras zonas) con pan cocido polo noso querido veciño o Nito, os roxóns, gardar o pingo, viño quente con azucre o día que enchemos os chourizos, e comer o fígado cos cachelos, empanada de zorza, a costela da desfeita, o arroz da soá...

O teito da cociña dos chourizos, ben cheo.

Pasámolo moi ben, que é do que se trata nesta festa.
A matanza é moita riqueza e abundancia.