"AS VOCES BAIXAS" Manuel Rivas

A libraría  Casa del  Llibre ten unha sala grande, con madeira no teito e no chan, con moita luz e  cunha parede toda chea de árbores tropicais. É unha sala en que se está a gusto, ben axeitada para unha presentación.

Neste ambiente, Manuel Rivas falou e reflexionou sobre a súa entrada aos 15 anos nun xornal como "meritorio", falou de como as máquinas de escribir botaban fume: cada carro das máquinas levaba un cinceiro apegado, e cada vez que movían o carro, subía unha nube de fume, nubes diferentes segúndo tabaco e a maneira como fumaba o xornalista.
Falou da súa primeira madalena composta por tinta, leite, e chumbo, situada no soto do xornal, que era onde traballaban os linotipistas coas velenosas pezas de chumbo que formaban as palabras.
Falou tamén da maxia do real, do seu primeiro medo, estaba coa súa irmá máis vella, a María, os dous na casa sós, e cando, alá ouviron ruídos fóra. Foron ver e a través da ventá  viron que había un pasarúas, con música e foguetes. De súpeto dous rostros enormes, monstruosos, bateron co nariz na ventá, e o que sentiron foi terror e fuxiron a correr, a esconderse no baño, pechados coa chave. Cando chegou a súa nai, busca os nenos, eles saen do seu agocho e a María cóntalle á súa nai o acontecido. Parviños!, contéstalles,  eran os reis católicos! Porque daquela todos os cabezudos eran os reis católicos, ainda que agora todos os reis podían ser cabezudos... acaba de contar Manuel.
Saímos a Montse e mais eu coa sensación de que podiamos pasar toda a tarde escoitando esas marabillosas historias  de Rivas.  Lembreime da escritora danesa de Memorias de África, K. Blisen, cando pasaba toda a noite a contar historias, e os seus dous amigos ao redor do lume escoitábana enlevados.